2910, 2009

Un bo recordatorio

Hai xente que precisa ter unha foto a pé de cama que lle lembre as cousas importantes do día que non debe esquecer. Fágovos unha proposta: se por calquera circunstancia nalgún momento depende de vós o ter que pensar, deseñar, redactar, ou editar calquera cousa (un artigo, un moble, un esquema, unha actuación, un proxecto…) pois daquela, durante ese tempo, tede esta foto a pé de cama para que non se vos esqueza o que realmente é importante. Tan importante como o mellor dos vosos soños. Imaxe que tomamos e que agradecemos a María Dolores García Fernández ( www.desarrollosdg.com.ar )

1510, 2009

A Administración con pasos atrás

O caso: Chámase Rocío Sánchez, unha rapaza cega chea de vida e profesionalidade. Aprobou unhas oposicións, e a Administración, recuando nas súas decisións, agora empéñase en que se xubile como sexa. Dende aquí unha patadiña a quen se empeña en exercer o mal arte da burremia e un abrazo solidario a unha magnífica rapaza que ben merece algo máis que os cardos que se lle achegan. Vivir con diversidade funcional Vivir con diversidade funcional non é doado, pero as cousas complícanse moito máis cando hai persoas empeñadas en pór trabas adicionais. Cando unha moza cega estuda na universidade, aproba unha oposición é pasa a ser mestra de secundaria e comeza a traballar como profesora, está claro que xa ten pelexado moito nesta vida e que merece como mínimo que a respecten. O que baixo ningunha das circunstancias se pode permitir é que, porque unha Administración insensible e incompetente non lle queira proporcionar os apoios necesarios para realizar o seu traballo, lle diga que ao ser cega é un problema para traballar e que con 29 anos ten que xubilarse. ¿Daquela por que aprobou as oposicións que a propia Administración convocou e avaliou? Non hai dereito, isto é unha auténtica barbaridade! Pero en que mundo vivimos? E logo fálase dende a Administración de igualdade de oportunidades, da non discriminación , da inclusión, da integración… Se queredes podedes seguir o caso desta moza gaditana a través do seu caderno de bitácora no que nos conta como chega a esta inxusta situación. Deséxolle a Rocío que teña as suficientes forzas para loitar polos seus dereitos e ser quen de darlles unha lección de xustiza á xente que lle fai tan dura a súa existencia. A carta: Carta de Rocío Sánchez. Estimados lectores: Mi nombre es Rocío, tengo 29 años y soy ciega. Soy licenciada en Filología Hispánica y Traducción e Interpretación por alemán. En 2004 aprobé las Oposiciones al cuerpo de profesores de Enseñanza Secundaria, por la especialidad de Música. Estuve trabajando cuatro años por diferentes pueblos de Granada, donde me fue bastante bien por contar con una serie de servicios que esta capital ofrece: voluntariado de la ONCE para lectura y corrección de exámenes, proporción del material tiflotécnico necesario, técnicos de rehabilitación visual, etc. Aparte, el hecho de vivir en esta ciudad me suponía mucha independencia. El curso 2007-2008 pude disfrutar asimismo de un profesor de apoyo asignado por la Consejería de Educación, que me acompañaba en el aula dos días en semana. Los tres restantes los pasaba con otro compañero ciego que estaba destinado en un pueblo cercano. Sin embargo, todo cambió el

Ler máis

2505, 2009

Para cando o AP (Asistente Persoal) en Galicia?

O comezo Dentro da nosa asociación temos, entre outros luxos asiáticos, tres guerreiras incombustibles que algún día deberían ter monumento: coñecidas entre nós como Cuca, Luluxa e Mamiago; tres mamás galegas cos arcos dos violíns das súas vidas tensos ata dar música exquisita por mor da fusión cos seus fillos con diversidade funcional. Traída da súa man achégannos a historia de Daniel, un neno malagueño con diversidade funcional menor de 16 anos ao que o seu goberno autonómico concedeu ao fin un Asistente Persoal unha figura longamente agardada no estado español e pola que moitísima xente con diversidade funcional e os seus achegados andan agardando fai anos. Pero deixemos que elas nos conten a historia, as súas voltas e implicacións. Mamiago Mamiago (1) foi a que nos trouxo a noticia inicial, unha noticia fantástica. Daniel, de oito anos, é o primeiro dependente de España ao que lle conceden un asistente persoal. A axuda espertou o interese de colectivos europeos. Recoméndovos que leades o artigo completo (2). Ademais Daniel é un menor de 16 anos, para o que a figura de asistente persoal non se contempla, así que a súa consecución foi toda unha loita da súa familia. A súa nai Mariola conta no seu blog (3) todo o que levan loitado para conseguilo. Para os que temos menores con diversidade funcional abre as portas a expornos outra opción, distinta ao coidador que todos barallamos. Xa pasou algo máis dun ano disto e aínda é noticia, por iso a importancia do vídeo que publicou onte a súa nai no seu blog. Toda unha experiencia. Cuca Sen embargo, Cuca (4) nos advertía que non debéramos perder o norte. En Málaga teñen arrancado ao fin pero aquí en Galicia as cousas son ben diferentes. A verdade é que isto sería fantástico pero Galicia aínda está moi lonxe disto. Por certo a intervención de Mariola nas Xornadas de Dereitos Humanos foi fantástica e ademais aínda nos fixo rir un rato a todos cando nos explicou como foi a valoración da Dependencia do seu fillo… Ela limitábase a responder a todo pregúntalle ao neno pois un neno desta idade sabe contestar a iso que me preguntas a min… Foi xenial valeu a pena escoitala. Luluxa Luluxa confírmanos que efectivamente… moitas cores de partidos políticos pasaron por aquí, pero estar estamos reiniciándonos constantemente: Ben, creo que debedes coñecer cal é situación exacta na nosa terra: FEITOS: O 09 de xaneiro de 2009, (…) é valorado como Grao III Nivel II. No seu informe solicítase Libranza de Asistencia Persoal. O 10 de Xullo de 2008 emítese proposta de PIA

Ler máis

2102, 2009

A cadeira “perfecta” para Brais.

Alumnos do instituto Calvo Sotelo facilitan a inclusión no ensino Autor: Irene Tomei Data de publicación: 21/2/2009 (La Voz de Galicia) [D-705] Os alumnos do instituto de Calvo Sotelo entregaron na mañá de onte unha cadeira escolar adaptada a un neno con discapacidade motora no colexio de educación especial Nosa Señora do Rosario, en Monelos. O que podería ser un acto anodino, estivo bañado por un elemento sorpresa: a cadeira fabricárona eles mesmos. A esta entrega non quixo faltar o delegado provincial de Educación, José Manuel Mouriz; e o xefe de Rehabilitación do hospital Teresa Herrera, Javier Cairo; así como a directora do colexio da nosa Señora do Rosario e os alumnos que fixeron posible o «agasallo» de Brais. A cadeira, que a primeira vista é normal -o que para os pedagogos é un valor engadido-, consta dun cinto, un repousa pés e un respaldo adaptable ás necesidades do pequeno. Miguel Campuzano, especialista en discapacidades motoras, explicaba que «lograr un bo produto final, é un traballo moi complicado», xa que «cada neno é moi distinto». Os alumnos dos ciclos medios de formación profesional de mecanizado e fabricación do instituto de Calvo Sotelo foron os que lle puxeron forma» ao asento de Brais, quen estaba encantado coa súa cadeira. «O asento adaptado», comenta Campuzano, «trátase dunha colaboración interdisciplinar e interinstitucional entre os profesionais da educación e da sanidade». Estes colaboran conxuntamente co obxectivo de elaborar o mobiliario adaptado para o alumnado coruñés con algunha discapacidade motriz. Os coordinadores do proxecto forman parte dun equipo de Orientación Específica da Coruña, no que participan profesores do instituto de Calvo Sotelo xunto a varios especialistas da Unidade de Axudas Técnicas á Comunicación, á vez que colaboran terapeutas da Unidade de Rehabilitación e Atención Temperá do Hospital Teresa Herrera dá Coruña. A iniciativa nace pola necesidade que teñen moitos alumnos con mobilidade reducida de dispor de cadeiras e mesas adaptadas para permanecer nas aulas en igualdade de condicións que os seus compañeiros. Este proxecto supón «unha dimensión moi nova», para os involucrados, quen ven fundamental «promocionar valores como a solidariedade ou a inclusión educativa». Esta experiencia representa, para moitos profesores, unha «gran transcendencia para a vida do alumno ou a alumna que recibe o mobiliario adaptado». «E non só para eles -engaden os precursores-, senón tamén para os alumnos que participaron no acto, quen esta mañá se foron moi compracidos logo de ver a reacción de Brais». «Isto débese repetir», explicaba Christian Romeu, como representante dos alumnos do Calvo Sotelo. O alumno e os profesores do centro de educación especial A nosa Señora do Rosario mostrábanse «moi

Ler máis

2901, 2009

Non hai billetes!

¡NON HAI BILLETES! ¡Matrícula pechada por fin de prazas no aforo! Pois iso. Que non hai billetes, que non quedan prazas no aforo do salón de actos e que tivemos que pechar a matrícula nas xornadas porque se esgotaron todas as dispoñíbeis cunha anticipación coa que non contabamos. Por unha banda sentimos moito ter que pechar as matrículas para os que, a última hora, estiveran máis interesados en matricularse; aínda que pola outra, estamos sorpendidos de obter un éxito semellante. Grazas a todas e todos polo voso interese, faremos canto esté na nosa man para estar a altura das espectativas e máis aínda. XII Xornadas AGPETAL e III Xornadas TADEGa 2009 [D-667] Os días 13 e 14 de febreiro de 2009, terá lugar na facultade de Ciencias da Educación da Universidade da Coruña (campus de Elviña) as XII Xornadas AGPETAL e as III Xornadas TADEGa 2009, organizadas por ambas asociacións e o Departamento de Pedagoxía e Didáctica da Facultade de Ciencias da Educación, da Universidade da Coruña. Dende esta asociación temos posto moito interese e ilusión pola posta en marcha destas xornadas con contidos de calidade e coa intención de que teñan ademais, un forte carácter práctico para todo o profesorado inmerso na problemática dos problemas da comunicación dentro do mundo da diversidade funcional

1201, 2009

Estimulación Basal

[D-631] Precisaría de moito máis tempo para facervos un bo resumo do que foi iste curso intensivo na ultima semana de Nadal, pero podo comentar un par de apuntes e tedes todo o necesario na rede. Trátase dun concepto para o tratamento de persoas gravemente discapacitadas creado por A Fröhlich nos anos 70 na Alemania. Defínese “como un xeito de potenciación da comunicación, a iteración e o desenvolvemento orientada en todas as áreas ás necesidades básicas do ser humano”. As súas orixes, atópanse no proceso de escolarización de nenas e nenos plurideficientes na escola e coas necesidade de novos procedementos e novas ideas. A Estimulación Basal, parte da idea de que dende o nacemento e ata a morte, e a pesares das graves limitacións que poida ter unha persoa, son posibles e teñen senso novos procesos de desenvolvemento. Pero coidado, porque non é unha terapia, nin un método de tratamento, nin sequera un método de estimulación multisensorial; senón que vai mas aló: non hai nada que curar (fanse ofertas sen pedir nada a cambio), créase un diálogo baseado na proximidade corporal, a escoita e por tanto o intercambio co outro. Un concepto 24 horas, vamos. A verdade é que a sede formativa fainos que nos cursos e congresos aos que acudimos, o aproveitamento quede nada mais que nunha pequena porcentaxe; nada mais lonxe niste caso para a miña -grata- sorpresa. Sempre se ten unha vaga idea do que é a estimulación (nivel somático, vestibular…), pero que convén actualizar, poñerlle nome e apelidos ao asunto e repararmos no que estamos a facer. Xa está pedida a segunda parte do curso 😉 Para saber mais Páxina de Estimulacion Basal. Documento pdf Estimulacion Basal en Educacion. Documento pdf Herramientas corporales para el acompañamiento e intervención con personas con discapacidad.

0801, 2009

Non é ouro todo o que brila

Aviso: artigo en galego con citas en español [D-657] Reflexión en voz alta do noso posible estrabismo co mundo da web 2.0 e outros En certa ocasión falamos do divorcio na rede de moitos educadores que, seguindo o puro artificio do espectáculo do mundo da web 2.0 esquece o mundo real xerando inconsistencias certamente perigosas. Naquelas ocasións falaba das inconsistencias de esquecernos das persoas con diversidade funcional que, por mor das nosas páxinas de internet (pirotécnicas, inaccesibles, pero 2.0 a calquera prezo) quedan fóra de xogo por exclusión das nosas creacións e contidos. Pero velaí tes que tamén podemos falar das inconsistencias perigosas ata para un mesmo. Unha reflexión en español dun dos participantes nas listas de correo de usabilidade web que paga a pena ler e reflexionar. Artigo ¿Redes sociales o redes de control social? escrito por Por David de Ugarte No escribas en la red lo que no escribirías en una postal. No sé cuantas veces habré dicho eso en los 90. Por eso, cuando ahora los medios alertan sobre privacidad y suplantación de personalidad en Facebook, no puedo dar crédito. Es obvio que si tu red de amigos publica regularmente citas y fotos, y tu haces parte de ellas, por muy privado que sea tu propio perfil, cualquiera podrá trazar tu vida social. Relata un entrevistado en El País: Reconozco que espío a mis ex, incluso a los que me tienen bloqueado como amigo. Busco y cotilleo la información que han compartido con amigos comunes. Por ahí siempre hay filtraciones. Yo he llegado a deducir si mis ex tienen nuevo novio, si se han cambiado de piso e incluso su dirección exacta. También me es muy útil para conocer sus planes, y saber si coincidir con él o dónde debo evitar hacer acto de presencia ¿Pérdida de la privacidad? Pérdida voluntaria e inevitable en todo caso. Si juegas al panóptico, a relatar tu vida en un espacio público y compartido con otros que también lo hacen, de poco servirán los biombos. Pretender lo contrario es inconsciencia o hipocresía. A fin de cuentas el único servicio diferenciado que ofrecen las mal llamadas redes sociales es el cotilleo sobre el propio entorno. Quejarse de ello sólo servirá para atraer a los eternos postulantes a crear nueva y más restrictiva legislación. La privacidad no es un problema entre usuarios. El mundo del análisis de redes sociales es un mundo de grandes escalas. A mayores y más centralizadas nubes de información, mejores resultados. Ni siquiera hace falta acceder a los contenidos, basta con los remites, con saber quién conecta con quién cuándo. Algo

Ler máis

2412, 2008

Accesibles porque sí, y en navidad más

(Aviso: artículo en español) Rebeldía Hoy tengo ganas de sacudirme el polvo del camino, de ser áspero, rebelde y desentonar. Se cansa uno de ser y estar sólo en el defender la accesibilidad como algo elemental que todo diseño debería tener, no porque esté de moda, sino porque es de ley y de sentido común. Siempre oyendo entre susurros que si uno exagera, que en el fondo no es mi problema sino de los tecnólogos, que si la accesibilidad está reñida con la creatividad y cincuenta mil prejuicios más que mejor sería tirar directamente al cubo de la basura si no fuera porque sabes que es el sentir de muchos probablemente, incluso, de la mayoría. Te duele ese pensar que flota en el aire, la idea de que hacer cosas accesibles lleva aparejado ser un carca, que se renuncia a la multimedia, que se esclaviza al duro trabajo renunciando a la creatividad, que se tapona el advenimiento de la web 2.0 y todo por querer adelantar un futuro que deberían solucionarnos los tecnólogos. ¡Pues no! Es la web 2.0 quien debe adaptarse a la accesibilidad y no al revés. Es posible que la accesibilidad venga en el futuro de un modo mucho menos trabajoso, no lo discuto, pero yo quiero ese futuro ¡ahora! porque mientras no sea así, estamos echando fuera de nuestras casas a quienes, por ser diferentes, no pueden acceder a los contenidos de lo que publicamos ¡Hace falta ser bien vago! Ya decía aquel filósofo lo de que toda indiferencia es criminal. Como ya he dicho, quiero desentonar, perder un poco la compostura y evidenciar que, aparte de la responsabilidad de los tecnólogos en elaborar mejores herramientas digitales, yo debo primero asumir lo que me toca: no puedo redactar y componer con las vísceras, estoy obligado usar el buen juicio y demás virtudes de la materia gris. Los demás tienen pleno derecho a escuchar unas palabras mínimamente hiladas, con sentido, un discurso inequívoco y, de querer jugar al gato y al ratón con el lector para que no le sea fácil entenderme, primero avisarlo, para darle la oportunidad de mandarme al cuerno si mis jueguecitos no le interesan. Y como estoy revoltoso traigo hoy aquí este artículo hecho contra viento y marea, me lo he puesto difícil a posta para evidenciar que, hasta lo difícil, tiene solución accesible sin necesidad de tecnología rara: Incluye más multimedia que muchos otros artículos (3 vídeos). Además con la peor de las opciones: son vídeos que, visualmente, no aportan nada en absoluto, todo su significado reside en lo que se puede oir y,

Ler máis

2012, 2008

Bo Nadal

[D-629] Xa estamos nestas entrañables datas nas que gostamos de estar coas persoas achegadas, as mais queridas e a familia. Ista nova familia que nun ano de vida está a conformar un agarimoso lugar nos nosos corazóns, deséxavos unhas Felices Festas. Familia TADEGa.net

1612, 2008

Beneficios da Realidade Virtual

[D-615] O instituto Guttman e o centro de Investigación en Ingenieria Biométrica (CREB) da UPC traballan nun programa de telerrehabilitación para o tratamento dos déficit orixinados por dano ccerebral alquirido, a través dun programa de realidade virtual. A investigadora Daniela Tous, do grupo de Investigación de Informática e Enxeñería da Universidade Politécnica de Cataluña e Josep María Tormos, xefe de investigación do Instituto Guttmann, presentaron un programa de telerrealidade de rehabilitación de secuelas cognitivas asociadas a danos cerebrais. o programa, denominado Plataforma para a rehabilitación cognitiva (PREVIRNEC) recrea un contorna en tres dimensións onde o paciente pode navegar para realizar diferentes tarefas cotidianas. “É a primeira vez que se fai un tratamento con estas tecnoloxías e de envergadura”, declara Josep María Tormos. A través do rato do computador, o paciente move unha man na realidade virtual para meter a compra na neveira, pór a mesa, preparar unha ensalada ou fritir un ovo, por exemplo. “Queremos que sexa un xogo estimulante e divertido para poder reforzar as conexións que queremos que se volvan establecer”, di Tormos. Con tarefas como estas, o paciente pode traballar o seu capaccidad de planificación, seccuencciación, categorización ou o uso da memoria. A sinxeleza do programa hac que o poidan utilizar todos os pacientes e ata fose da contorna clínico. “As tarefas poderanas facer desde o instituto, o seu ambulatorio ou a súa casa”, asegura Tormos. O software facilita tamén unha presentación en a web a través da cua pode programar os exercicios de forma personalizada. O tratamento leva un ano en funcionamento O Instituto Guttmann leva un ano utilizando o sistema, tempo durante o cal unas 250 persoas con ictus ou traumatismos cranioencefálicos se beneficiaron do tratamento. O xefe de investigación do Instituto Universitario de Neurorrehabilitación Guttmann aseura que “o mesmo procedemento pero adecuando o seu contido poderíase aplicar para a estimulación cognitiva en process de demencia ou en nenos que sofren trastornos de atención ou problemas de aprendizaxe”. O proxecto conta cun equipo multidisciplinar no que participan o Centro de Investigación Biomética da Politécnica de Cataluña, que se encarga do software de 3D e o equipo do Instituto Gutmann, referente en neurorrehabilitación. Enlaces de interese Enlace á Web do Instituto Guttman www.guttmann.com