A Asistencia Persoal: Iago Pérez Santalla
O inicio da historia Nesta asociación todos coñecemos a Luluxa como unha nai incansable, loitadora metálica, sen fisuras, e dando exemplo de levar as verdades ata onde sexa necesario, de responsabilidade, e de chamarlle as cousas polo seu nome. Hoxe esta bitácora síntese honrada en traervos unhas palabras dun rapaz a petición dela que, creo, ninguén debería perderse. Pero mellor aínda que ela mesmo nolo presente: Presentación de Luluxa Antes do verán, falouse da importancia do Asistente Persoal como dignificación das condicións de vida (da igualdade de oportunidades) das persoa dependentes. Pensei que sería bo que o explicase alguén en 1ª persoa, e pedinlle un artigo. Iago (Santalla) andivo liado e fíxoo moi rápido (…) Proximamente ten a presentación do último libro en Humanidades. (…) O seu libro, O ilímite de pensarte libre debería ser de obrigada lectura en Secundaria. Ademais ten o plus de ser autobiográfico: veredes o que é nacer con parálise cerebral no mundo rural (tan rural que non ten Internet) e nunha familia de labregos ¡e non renegar delo! Se alguén quere lelo e non o atopa, fágollo chegar (non sei cando porque en Lugo está esgotado). O artigo de Iago En Outubro do 2007 tiven o privilexio de ser un dos 30 seleccionados para o proxecto piloto de asistencia persoal da Xunta de Galicia, daquela non sabíamos case nada de todo o que significaría para nós este concepto. Naquel momento empezaba para os seleccionados una nova vida que nun principio estaba limitada a 2 meses. Para min, que daquela estaba rematando un posgrao, supuxo adiantar moitos traballos, sacalos con maior calidade e menor esforzo físico, o que sen dúbida contribuíu a incrementar o meu rendemento intelectual. Pero máis importante que o académico foi empezar a ter una vida propia, poder ir a un sitio ou a outro sen depender da familia ou dos amigos, e en definitiva, facer una vida independente. Todo iso que supón o acceso á vida adulta, vivino coa chegada da asistencia persoal, e non sen retraso, pois teño 26 anos. Non vou dicir que antes non tiña con quen saír, nin quen me levara de vacacións, nin sequera que tiña limitado o acceso ao ocio, porque sempre contei con familiares e amigos que me apoiaron neste aspecto. Pero o certo é que cada un ten que facer a súa vida máis alá dos vínculos familiares e da amizade. Neste sentido o Asistente Persoal (en diante AP) é un traballador que procura a autonomía persoal de quen a ten limitada por cuestións físicas ou intelectuais. A idea é clara, que a persoa con diversidade