2409, 2009

A Asistencia Persoal: Iago Pérez Santalla

O inicio da historia Nesta asociación todos coñecemos a Luluxa como unha nai incansable, loitadora metálica, sen fisuras, e dando exemplo de levar as verdades ata onde sexa necesario, de responsabilidade, e de chamarlle as cousas polo seu nome. Hoxe esta bitácora síntese honrada en traervos unhas palabras dun rapaz a petición dela que, creo, ninguén debería perderse. Pero mellor aínda que ela mesmo nolo presente: Presentación de Luluxa Antes do verán, falouse da importancia do Asistente Persoal como dignificación das condicións de vida (da igualdade de oportunidades) das persoa dependentes. Pensei que sería bo que o explicase alguén en 1ª persoa, e pedinlle un artigo. Iago (Santalla) andivo liado e fíxoo moi rápido (…) Proximamente ten a presentación do último libro en Humanidades. (…) O seu libro, O ilímite de pensarte libre debería ser de obrigada lectura en Secundaria. Ademais ten o plus de ser autobiográfico: veredes o que é nacer con parálise cerebral no mundo rural (tan rural que non ten Internet) e nunha familia de labregos ¡e non renegar delo! Se alguén quere lelo e non o atopa, fágollo chegar (non sei cando porque en Lugo está esgotado). O artigo de Iago En Outubro do 2007 tiven o privilexio de ser un dos 30 seleccionados para o proxecto piloto de asistencia persoal da Xunta de Galicia, daquela non sabíamos case nada de todo o que significaría para nós este concepto. Naquel momento empezaba para os seleccionados una nova vida que nun principio estaba limitada a 2 meses. Para min, que daquela estaba rematando un posgrao, supuxo adiantar moitos traballos, sacalos con maior calidade e menor esforzo físico, o que sen dúbida contribuíu a incrementar o meu rendemento intelectual. Pero máis importante que o académico foi empezar a ter una vida propia, poder ir a un sitio ou a outro sen depender da familia ou dos amigos, e en definitiva, facer una vida independente. Todo iso que supón o acceso á vida adulta, vivino coa chegada da asistencia persoal, e non sen retraso, pois teño 26 anos. Non vou dicir que antes non tiña con quen saír, nin quen me levara de vacacións, nin sequera que tiña limitado o acceso ao ocio, porque sempre contei con familiares e amigos que me apoiaron neste aspecto. Pero o certo é que cada un ten que facer a súa vida máis alá dos vínculos familiares e da amizade. Neste sentido o Asistente Persoal (en diante AP) é un traballador que procura a autonomía persoal de quen a ten limitada por cuestións físicas ou intelectuais. A idea é clara, que a persoa con diversidade

Ler máis

2409, 2009

A diversidade funcional: a rúa!

Unha banda sonora para unha película que pon moitas cousas no seu sitio. As entrevistas feitas a este pedazo de actor deixa aos entrevistadores abraiados e cito textualmente: Observando la personalidad y escuchando las palabras de Pablo Pineda, un hombre con síndrome de Down y cerebro transparentemente superdotado, en la tan arriesgada como conseguida Yo, también, imaginas que no hay nada postizo en él, que aunque haga y diga lo que le exigen los directores de la película, aunque su personaje pertenezca a la ficción y esté desarrollado en un guión, no ha tenido que hacer el menor esfuerzo para mostrar tanta inteligencia, un agudo y desarmante sentido del humor en replicas y contrarréplicas, lacerante vulnerabilidad, capacidad para reírse de sí mismo y de los demás, hambre de amor, una mirada compleja sobre las personas y las cosas. Álvaro Pastor y Antonio Naharro se han propuesto hablarnos sin afectación, moralina, paternalismo, empalago o exceso de buenas intenciones, de la capacidad vital, la desarrollada sensibilidad y el anhelo de ser aceptados socialmente por la supuesta normalidad que almacena gente cuyas limitaciones físicas y mentales pueden estar condenados a la marginalidad, la piedad de los demás, la sobreprotección, la soledad del que ha sido etiquetado o… Vaia logo por diante esta pequena perla… e ollo que estamos a preparar outras das que sentirse ben orgulloso. [kml_flashembed movie=”http://www.youtube.com/v/31rx8GcifEc” width=”425″ height=”350″ wmode=”transparent” /]

0407, 2009

Empresas TIC e Diversidade Funcional

Lemos estes días en Código Cero, que a Asociación Galega de Empresas de Tecnoloxías de Información e Comunicación (AGESTIC) celebrou esta semana en Santiago unha xornada encamiñada a atopar recursos contra a fenda dixital que afecta ás persoas con diversidade funcional ou que pertencen a sectores sociais con risco de exclusión. O encontro, desenvolvido no Centro de Novas Tecnoloxías de Galicia (Consellería de Traballo), serviu tamén para ir máis alá da simple localización do problema: o que se pretendía, en última instancia, é que o problema desapareza e os devanditos colectivos fagan o uso máis pleno das novas ferramentas de todos os usos posibles. Obxectivo: que se sirvan delas para mellorar a súa calidade de vida. Entre outros participantes, a xornada contou coa colaboración da secretaria xeral de Familia, Susana López, para quen a tecnoloxía non é só información, tamén representa inclusión. Ao seu xuízo, ten que conducir, por forza, cara a unha sociedade máis xusta e integrada que teña máis en conta ás persoas. Ao longo do encontro, informa AGESTIC, tamén se puído asistir á presentación de Iriscom na nosa terra, un dispositivo desenvolvido pola Fundación Tecnoloxía Social para as persoas con diversidade funcional que non poidan mover ningunha parte do seu corpo máis que os ollos. A ferramenta permítelles que por medio da acción dos iris, poidan manexar o rato e o computador e poidan chegar a comunicarse plenamente. Segundo sinala a organización da xornada, en Galiza xa hai varios destes dispositivos nos fogares de varias persoas con este tipo concreto de diversidade. Na xuntanza celebrada en Compostela tamén fixo acto de presenza o propio presidente de AGESTIC, José María López Bourio, quen anunciou que será el mesmo quen dirixa as actividades de afianzamento da FTS no noso país, co obxectivo de incrementar a dispoñibilidade de instrumentos doados de empregar polos devanditos colectivos sociais e contribuír así a incrementar a súa calidade de vida. Por certo que no encontro tamén participou arreo o investigador Enrique Varela, quen aproveitou a ocasión para dar a coñecer o dispositivo Kapten, ferramenta tecnolóxica para guiar ás persoas invidentes a través de GPS e cun sistema que non precisa de pantallas. O aparello, que funciona coa voz, respóndelle ao usuario cando este lle fala (co fin de emprazalo no vieiro axeitado). Segundo se sinalou durante a xornada, FTS Galicia ten a intención de dalo a coñecer polo miúdo poñéndoo en xogo durante o Ano Xacobeo e guiando, a través do sistema, a un nutrido grupo de peregrinos ao longo do Camiño do Santiago. Código Cero

2106, 2009

Miradas de apoio

O portal www.miradasdeapoyo.org, a partir do 01 de Xullo pon en marcha o rexistro para activar a ferramenta e crear un grupo de apoio baseado na planificación centrada na persoa. Houbo unha presentación da ferramenta que tivo lugar no salón de actos de CEAPAT de Madrid o 01 de Xullo de 2009.

1505, 2009

II Premios EDIGA

Hoxe comeza na universidade da Coruña unha nova edición dos xa coñecidos por case todos nós “Premios EDIGa”. A nosa asociación TADEGa colabora novamente nesta edición e síntese honrada por botar unha man nun acontecemento que entendemos ten moito calado na auténtica vertebración das tecnoloxías dixitais no ensino galego. Novamente alzaremos un dedo para lembrar a importancia de facer deseños para todas e todos, é dicir, accesibles e usables, como xeito natural de facer as cousas se é certo que camiñamos no rueiro da inclusión. Será un pracer.

1005, 2009

Concurso de cortos

Ola a todas e todos: A nosa compañeira Mamiago ben de facer co seu fillo un curto na rede que non debedes perder. Ela mesma nolo explica nun pequeno artigo que quixo sobir á bitácora nosa pero que non hai maneira pois dende que estivemos fouzando nela para actualizar a súa versión, non conseguimos que nos funcione. Na mentras déixovos a todas e todos aquí a referencia deste curto para que o vexades e o promovades, penso que paga a pena. “O Consello Xeral da Avogacía Española ofrécenos un concurso(1) de curtos sobre os dereitos dos nenos. Ata o día 30 deste mes aínda se pode participar. Anímovos!!! Nós xa enviamos o noso vídeo caseiro. O premio: o máis importante, a presenza en algo que considero unha boa forma de dar a coñecer os dereitos de todos os nenos. Nós participamos polo 10º “dereito a non ser discriminado”. Como sabedes para nós é moi importante non meternos nun armario, pretendemos facer visible con normalidade o autismo, así que esta é outra plataforma máis, outro pasito máis. O premio físico: material educativo. Ademais, se o curto sae o máis votado por internet, poderíase gravar un curto cun director español de curtos, ESO GUSTARÍANOS!!!! e se os que se presentan son un grupo dun colexio, o premio final é diñeiro para a excursión fin de curso… Ánimo que aínda non hai moitos presentados e é moi doado!!! Neste enlace podedes ver o noso vídeo, votar por el se vos apetece e ver toda a información do concurso: (1) Enlace ao noso vídeo no concurso e máis información: http://www.yotambientengoderechos.com/ver_videos/ver_escuchar_hablar_amar Tamén podedes deixar comentarios, pero creo que teredes que rexistrarvos, non é difícil…”

2901, 2009

Non hai billetes!

¡NON HAI BILLETES! ¡Matrícula pechada por fin de prazas no aforo! Pois iso. Que non hai billetes, que non quedan prazas no aforo do salón de actos e que tivemos que pechar a matrícula nas xornadas porque se esgotaron todas as dispoñíbeis cunha anticipación coa que non contabamos. Por unha banda sentimos moito ter que pechar as matrículas para os que, a última hora, estiveran máis interesados en matricularse; aínda que pola outra, estamos sorpendidos de obter un éxito semellante. Grazas a todas e todos polo voso interese, faremos canto esté na nosa man para estar a altura das espectativas e máis aínda. XII Xornadas AGPETAL e III Xornadas TADEGa 2009 [D-667] Os días 13 e 14 de febreiro de 2009, terá lugar na facultade de Ciencias da Educación da Universidade da Coruña (campus de Elviña) as XII Xornadas AGPETAL e as III Xornadas TADEGa 2009, organizadas por ambas asociacións e o Departamento de Pedagoxía e Didáctica da Facultade de Ciencias da Educación, da Universidade da Coruña. Dende esta asociación temos posto moito interese e ilusión pola posta en marcha destas xornadas con contidos de calidade e coa intención de que teñan ademais, un forte carácter práctico para todo o profesorado inmerso na problemática dos problemas da comunicación dentro do mundo da diversidade funcional

2601, 2009

BETT 2009 Special Needs

A verdade é que o que alí hai, da para moito moito paseo… nos vindeiros días darémosvos conta de cousiñas interesantes que por alí vimos, todo moi moi interesante e a compañía… o mellor. Ahí o vai so unha pequena mostra que precisa que prendades os altavoces: London, London… [D-681] Ligazóns Páxina de BETT 2009 Páxina de Inclusive Technology

0801, 2009

Non é ouro todo o que brila

Aviso: artigo en galego con citas en español [D-657] Reflexión en voz alta do noso posible estrabismo co mundo da web 2.0 e outros En certa ocasión falamos do divorcio na rede de moitos educadores que, seguindo o puro artificio do espectáculo do mundo da web 2.0 esquece o mundo real xerando inconsistencias certamente perigosas. Naquelas ocasións falaba das inconsistencias de esquecernos das persoas con diversidade funcional que, por mor das nosas páxinas de internet (pirotécnicas, inaccesibles, pero 2.0 a calquera prezo) quedan fóra de xogo por exclusión das nosas creacións e contidos. Pero velaí tes que tamén podemos falar das inconsistencias perigosas ata para un mesmo. Unha reflexión en español dun dos participantes nas listas de correo de usabilidade web que paga a pena ler e reflexionar. Artigo ¿Redes sociales o redes de control social? escrito por Por David de Ugarte No escribas en la red lo que no escribirías en una postal. No sé cuantas veces habré dicho eso en los 90. Por eso, cuando ahora los medios alertan sobre privacidad y suplantación de personalidad en Facebook, no puedo dar crédito. Es obvio que si tu red de amigos publica regularmente citas y fotos, y tu haces parte de ellas, por muy privado que sea tu propio perfil, cualquiera podrá trazar tu vida social. Relata un entrevistado en El País: Reconozco que espío a mis ex, incluso a los que me tienen bloqueado como amigo. Busco y cotilleo la información que han compartido con amigos comunes. Por ahí siempre hay filtraciones. Yo he llegado a deducir si mis ex tienen nuevo novio, si se han cambiado de piso e incluso su dirección exacta. También me es muy útil para conocer sus planes, y saber si coincidir con él o dónde debo evitar hacer acto de presencia ¿Pérdida de la privacidad? Pérdida voluntaria e inevitable en todo caso. Si juegas al panóptico, a relatar tu vida en un espacio público y compartido con otros que también lo hacen, de poco servirán los biombos. Pretender lo contrario es inconsciencia o hipocresía. A fin de cuentas el único servicio diferenciado que ofrecen las mal llamadas redes sociales es el cotilleo sobre el propio entorno. Quejarse de ello sólo servirá para atraer a los eternos postulantes a crear nueva y más restrictiva legislación. La privacidad no es un problema entre usuarios. El mundo del análisis de redes sociales es un mundo de grandes escalas. A mayores y más centralizadas nubes de información, mejores resultados. Ni siquiera hace falta acceder a los contenidos, basta con los remites, con saber quién conecta con quién cuándo. Algo

Ler máis

2412, 2008

Accesibles porque sí, y en navidad más

(Aviso: artículo en español) Rebeldía Hoy tengo ganas de sacudirme el polvo del camino, de ser áspero, rebelde y desentonar. Se cansa uno de ser y estar sólo en el defender la accesibilidad como algo elemental que todo diseño debería tener, no porque esté de moda, sino porque es de ley y de sentido común. Siempre oyendo entre susurros que si uno exagera, que en el fondo no es mi problema sino de los tecnólogos, que si la accesibilidad está reñida con la creatividad y cincuenta mil prejuicios más que mejor sería tirar directamente al cubo de la basura si no fuera porque sabes que es el sentir de muchos probablemente, incluso, de la mayoría. Te duele ese pensar que flota en el aire, la idea de que hacer cosas accesibles lleva aparejado ser un carca, que se renuncia a la multimedia, que se esclaviza al duro trabajo renunciando a la creatividad, que se tapona el advenimiento de la web 2.0 y todo por querer adelantar un futuro que deberían solucionarnos los tecnólogos. ¡Pues no! Es la web 2.0 quien debe adaptarse a la accesibilidad y no al revés. Es posible que la accesibilidad venga en el futuro de un modo mucho menos trabajoso, no lo discuto, pero yo quiero ese futuro ¡ahora! porque mientras no sea así, estamos echando fuera de nuestras casas a quienes, por ser diferentes, no pueden acceder a los contenidos de lo que publicamos ¡Hace falta ser bien vago! Ya decía aquel filósofo lo de que toda indiferencia es criminal. Como ya he dicho, quiero desentonar, perder un poco la compostura y evidenciar que, aparte de la responsabilidad de los tecnólogos en elaborar mejores herramientas digitales, yo debo primero asumir lo que me toca: no puedo redactar y componer con las vísceras, estoy obligado usar el buen juicio y demás virtudes de la materia gris. Los demás tienen pleno derecho a escuchar unas palabras mínimamente hiladas, con sentido, un discurso inequívoco y, de querer jugar al gato y al ratón con el lector para que no le sea fácil entenderme, primero avisarlo, para darle la oportunidad de mandarme al cuerno si mis jueguecitos no le interesan. Y como estoy revoltoso traigo hoy aquí este artículo hecho contra viento y marea, me lo he puesto difícil a posta para evidenciar que, hasta lo difícil, tiene solución accesible sin necesidad de tecnología rara: Incluye más multimedia que muchos otros artículos (3 vídeos). Además con la peor de las opciones: son vídeos que, visualmente, no aportan nada en absoluto, todo su significado reside en lo que se puede oir y,

Ler máis