Asomarse ao autismo (II)

Imaxe invitando a ver o autismo doutro xeito. [D-401]

Isto xa ven de atrás

Contaba eu non fai moito (1) a miña curiosidade infinita sobre sobre como viven as persoas con discapacidade ou como sinten, tanto eles como os seus familiares máis achegados, que podemos ou debemos facer, ou como nos debemos conducir. E, dentro de todo iste mar de interrogantes, o autismo:

Qué bule detrás deses ollos que rexeitan mirar aos meus? Como entende un coche de xoguete un rapaz que o usa para mover as rodas durante horas sen parar pero nunca para facelo rodar polo chan? Por que escapan á comunicación verbal? Por que insisten tanto, e que pracer lles causan, os movementos rítmicos, ou estar ordenando milimétricamente os obxectos, ou quedar pasmados mirando á luz ou á auga? Por qué fan como se non estiveses, aínda que saben de sobra que estás alí? Por qué prefiren cen mil veces coller un vaso de auga escalando mil obstáculos, no canto de pedircho a ti directamente que estás a só uns centímetros? Por qué nunca amosan os seus sentimentos pero si as súa ansiedade e excitación? Por que lles é moito máis doado expresarse con imaxes que coas palabras? Por qué…?

E agora a sorpresa

Así dicía eu máis ou menos entón, e as mesmas preguntas non paran de bulir. O caso é que hoxe, da man dunha das nosas bitacoreiras (moitas veces son os pais son quen nos abren os ollos) véñome a enterar a través da bitácora de Mi ángel sin voz da mamá de Daniel (2) do enésimo estudio que fala de como viven e pensan as persoas con autismo. Neste caso para dicirnos algo sorprendente.

El niño autista, lejos de haberse retirado de la realidad, está –según los autores de este texto– en hipercontacto con las actitudes de los otros, y esta hiperconexión es dolorosa, aterrorizadora: por eso, se defiende replegando una parte de sí.

Novamente, a estas mamis incansables, mesmo de aceiro, grazas.
Juan.

Enlaces que se citan

  1. Artigo desta mesma bitácora no que reflexionaba sobre o autismo: tadega.net/Bitacora/asomarse-ao-autismo
  2. Artigo da Bitácora de Mi ángel sin voz da mamá de Daniel: mara.blog.zm.nu/2008/03/17/el-nino-autista…
Comparte este artigo

2 Comentarios

  1. Tres persoas pensando o mesmo…isto publicaba eu ao mesmo tempo.
    http://hablapormidiceiago.blogspot.com/2008/03/mi-mundo.html
    E cambiei a ler ao meu angel sen voz, onde se fala de algo parecido.
    http://mara.blog.zm.nu/2008/03/17/el-nino-autista-en-su-mundo-pequenito-de-terror/
    E atópome con algo parecido nesta bitácora…
    A mente e impresionante.

Deixa una resposta a mamiago Cancelar a resposta

O teu enderezo electrónico non se publicará Os campos obrigatorios están marcados con *

Podes usar: HTML etiquetas e atributos: <a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <s> <strike> <strong>
*
*

Este sitio emprega Akismet para reducir o spam. Aprende como se procesan os datos dos teus comentarios.